صبح امید

روزم چو شب سیاه و دلم تار ِ تار ِ تار

با من بشین و گریه کن ای ماه بی قرار!

جنون

خوش ندارم عاقل باشم

مثل ماه که همیشه کنار می اید با شب

کمک کنید ای یاران !

پیدا کنم جنون درخشان را

که همین امشب باید طلوع کرده باشم  

آیینه

پرسید که چرا دیر کرده است؟  

نکند دل دیگری او را اسیر کرده است؟  

خندیدم و گفتم:...........