گام نخست, راه طولانی

گام نخست, راه طولانی

همیشه داستان همینجوری شروع میشه :

پر از دلهره, پر از اضطراب, پر از ترس...
میترسیم! آره میترسیم, اصلاً هر شروعی با ترس آمیخته

 

: ترس ازدرمیانه راه ماندن -تنها ماندن-, ترس از سرزمینهای تازه, راههای ناآشنا, آدمهای جدید...
اما چه میشه کرد اگر شروع نکرد؟ موندن و پوسیدن؟
نه!
نه برای ما!


فکر کن! دوباره فکر کن!فکر کن به همه اون چیزهایی که به دست آوردی: همیشه و همیشه, باور رسیدن, شوق دست یافتن و امید به آینده روشنتر بودن که تو سختی راه دلت رو گرم کردن و سرانجام به مقصد رسوندنت ...


پس نگاهی دیگر, باوری تازه:
یک بار دیگر:
اما این بار از "آغاز کردن" هراسی نبست...این بار -پای خسته- سرانجام -دل مشتاق- را به منزل خواهد رساند!و اکنون:
این طنین گامهاییست, که دیگر "هراس از ناهموار جاده ها" را از یاد برده اند;این طنین گامهاییست, که خوشبختی را در"لحظه های رفتن" جسته اند;این طنین گامهاییست, که "سزاوار" رسیدنند.